Het verhaal van onze verpleegkundige Willemien is er eentje voor in de boeken. Zij laat zien hoe je ook na je pensioen veel kunt betekenen in de zorg. “Na 47 plezierige jaren werken in de zorg, ging ik met pensioen. Toen brak corona uit en wilde ik mijn steentje bijdragen. Ik wist dat mijn BIG-registratie nog geldig was. Sindsdien werk ik regelmatig diensten als flexwerker. Daar word ik zo blij van!”

Tijdens elke dienst voel ik dat ik iets bijdraag

“Ik solliciteerde in 1980 met roze hakschoentjes aan, de nonnen van het Anna wisten destijds niet wat ze meemaakten.” Nu kijkt Willemien daar gniffelend op terug. “Ik vind het bijzonder dat ik nog steeds voor het Anna werk. Mensen kennen me in het ziekenhuis, zijn heel blij met mij en ik met hen. Tijdens elke dienst voel ik dat ik iets bijdraag. Dat geeft energie en voldoening tegelijk. Ik vind het nog steeds hartstikke leuk. Werken is nu een luxe, in plaats van ‘moeten’.”

Mijn collega’s steunden ons en hadden begrip

“Ik ben van het ziekenhuis gaan houden, toen mijn man op eenendertigjarige leeftijd een beroerte kreeg. De nonnen baden novenen voor hem en mijn collega’s steunden ons en hadden begrip. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Toen wist ik: dit is óók het Anna Ziekenhuis. Zo warm. Sindsdien ben ik nooit meer weggegaan, het voelt als thuis.”

Ik kon mijn ziel en zaligheid leggen in de zorg voor de patiënten

“In mijn lange loopbaan heb ik alle facetten van het ziekenhuis gezien. Ooit begonnen op de chirurgie, daarna dermatologie, psychiatrie, dagbehandeling, noem het maar op. Mijn loopbaan eindigde op het klinisch dagcentrum beschouwend. Dat waren mijn gouden jaren, ik heb mijn ziel en zaligheid kunnen leggen in de zorg voor de patiënten daar. Als je nu op die afdeling bent, zie je een schilderij van een Flamencodanseres hangen – een aandenken aan mij en mijn grootste hobby. Ik loop er nog vaak even langs en sta dan stil bij al het moois van de afgelopen jaren.”

Soms herkennen mensen me nog van jaren terug

“De zorg is een prachtig vak. Elke dag heb je in het ziekenhuis weer nieuwe mensen om voor te zorgen. Mensen die jouw vakkundigheid nodig hebben, maar vooral ook jouw menselijkheid. Ik heb voor veel patiënten hiermee het verschil kunnen maken. Dat zijn dierbare herinneringen en ik kan tal van anekdotes boven halen. Soms herkennen mensen me nog van jaren terug. Of men zegt: ‘Ik zie dat jij ervaring hebt’ – ook al heb ik nog niets gedaan. Dat vertrouwen link ik ook aan het Anna. We mogen aandacht geven aan de patiënt.”